OFFLE
The Open Full-Form Lexicon of English
Search OFFLE   advanced
Word:

Syllable Dictionary

back to index

abcdefghijklmnopqrstuvwxyz
WordSyllables
disembarkation (noun) dis·em·bar·ka·tion
disembarrass (verb) dis·em·bar·rass
disembarrassment (noun) dis·em·bar·rass·ment
disembodied (adjective) dis·em·bod·ied
disembodiment (noun) dis·em·bod·i·ment
disembody (verb) dis·em·body
disembogue (verb) dis·em·bogue
disembowel (verb) dis·em·bow·el
disembowelment (noun) dis·em·bow·el·ment
disembroil (verb) dis·em·broil
disempower (verb) dis·em·pow·er
disempowerment (noun) dis·em·pow·er·ment
disenchant (verb) dis·en·chant
disenchanted (adjective) dis·en·chant·ed
disenchanter (noun) dis·en·chant·er
disenchanting (adjective) dis·en·chant·ing
disenchantingly (adverb) dis·en·chant·ing·ly
disenchantment (noun) dis·en·chant·ment
disencumber (verb) dis·en·cum·ber
disendow (verb) dis·en·dow
disendower (noun) dis·en·dow·er
disendowment (noun) dis·en·dow·ment
disenfranchise (verb) dis·en·fran·chise
disenfranchisement (noun) dis·en·fran·chise·ment
disengage (verb) dis·en·gage
disengaged (adjective) dis·en·gaged
disengagement (noun) dis·en·gage·ment
disentail (verb) dis·en·tail
disentailment (noun) dis·en·tail·ment
disentangle (verb) dis·en·tan·gle
disentanglement (noun) dis·en·tan·gle·ment
disenthral (verb) dis·en·thral
disenthrall (verb) dis·en·thrall
disenthrallment (noun) dis·en·thrall·ment
disentitle (verb) dis·en·tit·le
disentitlement (noun) dis·en·ti·tle·ment
disentomb (verb) dis·en·tomb
disentombment (noun) dis·en·tomb·ment
disequilibrate (verb) dis·equil·i·brate
disequilibration (noun) dis·equil·i·bra·tion
disequilibrium (noun) dis·equi·lib·ri·um
disestablish (verb) dis·es·tab·lish
disestablishment (noun) dis·es·tab·lish·ment
disestablishmentarian (noun) dis·es·tab·lish·men·tar·i·an
disestablishmentarian (adjective) disestablishmentarian
disesteem (verb) dis·es·teem
disesteem (noun) disesteem
diseuse (noun) di·seuse
disfavor (noun) dis·fa·vor
disfavor (verb) disfavor
disfavour (noun) dis·fa·vour
disfavour (verb) dis·fa·vour
disfellowship (noun) dis·fel·low·ship
disfellowship (verb) dis·fel·low·ship
disfiguration (noun) dis·fig·u·ra·tion
disfigure (verb) dis·fig·ure
disfigurement (noun) dis·fig·ure·ment
disfranchise (verb) dis·fran·chise
disfranchisement (noun) dis·fran·chise·ment
disfrock (verb) dis·frock
disfurnish (verb) dis·fur·nish
disfurnishment (noun) dis·fur·nish·ment
disgorge (verb) dis·gorge
disgorgement (noun) dis·gorge·ment
disgorger (noun) dis·gorg·er
disgrace (verb) dis·grace
disgrace (noun) disgrace
disgraceful (adjective) dis·grace·ful
disgracefully (adverb) dis·grace·ful·ly
disgracefulness (noun) dis·grace·ful·ness
disgracer (noun) dis·grac·er
disgruntle (verb) dis·grun·tle
disgruntled (adjective) dis·grun·tled
disgruntlement (noun) dis·grun·tle·ment
disguise (verb) dis·guise
disguise (noun) disguise
disguisedly (adverb) dis·guised·ly
disguisement (noun) dis·guise·ment
disguiser (noun) dis·guis·er
disgust (noun) dis·gust
disgust (verb) disgust
disgusted (adjective) dis·gust·ed
disgustedly (adverb) dis·gust·ed·ly
disgustful (adjective) dis·gust·ful
disgustfully (adverb) dis·gust·ful·ly
disgusting (adjective) dis·gust·ing
disgustingly (adverb) dis·gust·ing·ly
disgustingness (noun) dis·gust·ing·ness
dish (noun) dish
dish (verb) dish
dishabille (noun) dis·ha·bille
disharmonic (adjective) dis·har·mon·ic
disharmonious (adjective) dis·har·mo·ni·ous
disharmoniously (adverb) dis·har·mo·ni·ous·ly
disharmonize (verb) dis·har·mo·nize
disharmony (noun) dis·har·mo·ny
dishcloth (noun) dish·cloth
dishclout (noun) dish·clout
dishdasha (noun) dish·dasha
dishearten (verb) dis·heart·en

3701 - 3800 of 6216 results with d   previous next

abcdefghijklmnopqrstuvwxyz